بررسی طب عامیانه در تاریخ علوم پزشکی

امروزه درکنار طب سنتی، طب عامیانه رواج دارد. طب عامیانه شاخه ای قابل مطالعه در انسان شناسی پژشکی است . طب عامیانه آمیزه ای از خرافات و باورهای نادرست و گاهنشانه هایی از طب سنتی است. این گونه از طب هنوز هم درایران رواج دارد. نبود سواد و بهداشت و دردسترس نبودنپزشکان چیره دست، زمینه های رشد این باورها را فراهم می آورد. هرچه هست قدرت و کارکرد این درمان ها تا قرن ها بر زندگی و فرهنگ مردم سیطره داشته و مردمان سخت بداناعتقاد و باور داشتند.

درگذشته، به دلیل نبودن پزشک، طبابت عامیانه رایج بود .مردم با استفاده از داروهای گیاهی و آمیزه ای از باورهایخرافی بیماری ها را درمان می کردند. این رویه نه در ایران بلکه در سراسر جهان روشی متداول بوده است.

قریب یک صد سال پیش در هرت فورت شایر انگلیس کسی که می خواست از شر زگیل راحت شود، به روی آن گوشت خوک می مالید،
سپس آن تکه گوشت را در سوراخی در داخل درخت زبان گنجشک قرار می داد، تا زگیل به درخت منتقل شود.

در بولیوی هنگامی که آبله شیوع پیدا می کند، گوسفندی را ده به دهمی گردانند و ضایعات آبله را به آن نشان می دهند، به این
ترتیب گوسفند نام بیماری آبله ی آن منطقه را به خود می گیرد .

در مکزیک مرغ زنده ای را دور سر بیمار می گردانند و به این ترتیب درد و بلای او را به جان مرغ انتقال میدهند

در سنّت زرتشتی پزشکان به سه گروه اصلی تقسیم شده اند: کاردپزشکان (یعنی جراحان ) ؛گیاه پزشکان یا داروپزشکان ؛ و دعاپزشکان یا روان پزشکان. در بند ششم از اردی بهشت یشت از پزشکان دیگری به نام داتو یاد شده است. معنای قطعی این عنوان روشن نیست وبه احتمال زیاد به موبدانی گفته می شده که با ذکر و دعا وتعویذ افراد را درمان می کرده اند.

به موجب همین بند، از میانپزشکان و درمانگران، درمان بخش ترین کسی است که با کلاممقدس شفا می دهد برخی عقاید دینی و باورهای مذهبی
نیز در درمانگری دخالت داشت؛ ازجمله به عقیده مسلمانان صدقه درد و بلا را دور و عمر را دراز می کند و خواندن آیه الکرسی موقع خواب درد و بلا را دفع می کند .  و هروقت مادر نبض بچه را می گیرد باید دستش را سه بار به زمین بزند تا درد و بلای بچه به زمین برود.