اندر حکایات ما و دانشکده پیراپزشکی

لطفاً به دل نگیرید و صبر و تحمل خودتان را زیاد کنید.نمیدانم چرا گاهی اوقات اینطوری و اینجوری می شود و آن وقت من باید کلی فکرکنم و بیاندیشم به همه آنچه برای من اتفاق افتاده است و مثل همیشه آرامش می گیرم وقتی پی می برم که حتما خداوند باری و تعالی اینچنین خواسته است و این نشان حکمت خدای تعالی است.خدا ما را می بیند و به همه امور ما آگاه و واقف است.پس خدایا شکر به خاطر تمام داده ها و نداده هایت.تو را شکر و سپاس می گویم.

اما ما تنهاییم.برعکس آنچه در ابتدای سال تحصیلی فکر می کردیم اما اکنون پی به بسیاری از واقعیت ها برده ایم.ما شده ایم یک مهمان ناخوانده در این دانشکده.آخر ناسلامتی ما دانشجوی تحصیلات تکمیلی هستیم.وقتی به آموزش دانشکده در مورد حقوق و تسهیلات و شرایط اولیه و پیش پا افتاده مان می گوییم آنها با نگاهی متعجب به ما می نگرند و می گویند کدام شرایط؟