خار بدرودن بمژکان خاره بشکستن بدست‏

* سنک خاییدن بدندان کوه ببریدن بچنک‏

لعب با دنبال عقرب بوسه بر دندان مار

* پنجه با چنکال ثعبان غوص در کام نهنک‏

از سر پستان شیر شرزه دوشیدن حلیب‏

* در بن دندان مار گرزه نوشیدن شرنک‏

تیره غولى روز بر گردن کشیدن خیز خیز

* پیره‏زالى دربغل شب برگرفتن تنک‏تنک‏

تشنه کام و سر برهنه در تموز و سنگلاخ‏

* ره بریدن بى‏عصا فرسنگها با پاى لنک‏

نقشها بستن شگرف از کلک مو بر آب تند

* ثقبها کردن پدید از خارتر در خاره سنک‏

صدره آسانتر بود بر من که بر بزم لثام‏

* باده‏نوشم سرخ‏سرخ و جامه‏پوشم رنک‏رنک‏

چرخ گرد از هستى من گر برآرد گو برآر

* دور بادا دور از دامان نامم کرد ننک‏

دارم از آسمان زنکارى‏

* زخمها بر دلم همه کارى‏

دوش چون رو نهاد خسرو زنک‏

* سوى این بوستان زنکارى‏

سوى خلوت‏سراى طبع شدم‏

* یابم از غم مکر سبکبارى‏

دیدم آن خانه را ز ویرانى‏

* جغد دارد هواى معمارى‏

نوعروسان بکر افکارم‏

* همه در دلبرى و دلدارى‏

کرده‏اند و دهان ضواحکشان‏

* لب شانرا ز خنده مسمارى‏

گفتم اى شاهدان کلرخسار

* که نبینید زردرخسارى‏

نیست ز اهل هنر کسى کامروز

 بشما باشدش سزاوارى‏

جز صباحى که در سخن او راست‏

* رتبه سرورى و سالارى‏

خون دل مى‏چکد ز نامه من‏

* گر بدست اندکى بیفشارى‏

از شکایت من یکى این است‏

* که سپهرم ز واژگون‏کارى‏

داده شغل طبابت و زین کار

* چاکران مراست بیزارى‏

فلک انباز کرده ناچارم‏

* با فرومایکان بازارى‏

که گمان داشت کز تنزل دهر

* کار عیسى کشد به بیطارى‏

یارم از در درآمد از یارى‏

* این بخواب است یا ببیدارى‏

دو لب او زباده عنابى‏

* دو رخ او زغازه کلنارى‏

در یکى از دو زلف او پیدا

* دل که عمرى است بود متوارى‏

قصد مى‏کرد ساغرى دو کشید

* تا بمستى کشید هشیارى‏

فرصتى جستم و بدل گفتم‏

* کى ز یاران گزیده بیزارى‏

در کجا روز مى‏کشد به شبت‏

* در کجا شب بروز مى‏آرى‏

کفت پویم بحضرتى که بود

* چون فلک در بلند مقدارى‏

حضرت هاتف آنکه خاک درش‏

* مى‏دهد رشک مشک تاتارى‏

آنکه شاید ز شوق مقدم او

* تن مسیحا دهد به بیمارى‏

کو بانبازى تو لاف زنند

* مشتى از سفلگان بازارى‏

جلوه‏گر در حلل جمادى چند

* لیکن از حلیه هنر عارى‏

مى‏کنندش ز بیم مرک هلاک‏

 «» هرکه اندک تبیش شد طارى‏

مهر تابنده را چه غم که کند

 «» جلوه خفاش در شب تارى‏

الا اى معبر شمال مورد

 «» که جسم لطیفى و روح مجرد

هم از تست روى شگرفان مصفا

 «» هم از تست زلف عروسان مجعّد

کهى از تو شیرازه کل مجزا

 «» کهى از تو اوراق لاله مجلّد

نخوانم تو را عیسى و موسى اما

 «» توى عیسوى‏دم توى موسوى‏ید

ز من ده سلامى ز من بر پیامى‏

 «» بمخدوم احمد نسب سید احمد

حریفى که از لطف و قهرش مهبا

 «» شراب مهنا حسام مهد

چو باهم نشینید صحبت بدارید

 «» بجایى که انجا نه دیوى و نه دد

غنیمت شمارید اى وصل نان خوش‏

 «» ز ما یاد آرید اى هجرتان بد

بازآى بکنج فرقتم فرد نگر

* از درد فراق چهره‏ام زرد نگر

از مرک دواى درد خود مى‏طلبم‏

* بیمار نگر دوا نگر درد نگر